พี่สาวฮุนได กับ น้องชายซัมซุง น่ารักน่าประทับใจ

ตอนที่ 1

ฉันเกิดในหมู่บ้านบนภูเขาที่ห่างไกลผู้คน 

แต่ละวันพ่อแม่ของฉันต้องพรวนดินในไร่ท่ามกลางแดดที่ร้อนระอุ 

ฉันมีน้องชายอยู่หนึ่งคน อายุน้อยกว่าฉัน 3 ปี 

วันหนึ่งฉันขโมยเงินของพ่อเพื่อไปซื้อผ้าเช็ดหน้าที่เพื่อนๆ 

ของฉันมีกัน 

จากนั้นพ่อก็รู้เรื่อง 

พ่อให้ฉันกับน้องคุกเข่าหันหน้าเข้าหากำแพง 

โดยที่ในมือพ่อมีก้านไม่ไผ่อยู่หนึ่งก้าน 

"ใครขโมยเงินไป" พ่อตวาด 

ฉันกลัวมาก ไม่กล้าพูดอะไรออกไป น้องชายฉันก็เช่นกัน 

พ่อจึงเอ่ยขึ้นว่า 

"ก็ได้ ในเมื่อไม่มีคนรับสารภาพก็ต้องโดนลงโทษทั้งคู่นั่นล่ะ" 

พ่อชูก้านไม้ไผ่ในมือขึ้น 

ทันใดนั้น น้องชายของฉันก็ลุกขึ้นคว้าข้อมือของพ่อไว้....แล้วพูดว่า 

"ผมขโมยเองครับ" 

ก้านไม้ไผ่ก้านนั้นได้กระหน่ำลงบนหลังของน้องของฉันอย่างต่อเนื่อง 

พ่อโกรธมาก พ่อตีน้องของฉันไม่หยุด 

จนพ่อหอบด้วยความเหนื่อย 

พ่อนั่งลงบนเก้าอี้ 

และด่าว่าน้องชายของฉัน 

" ของคนในบ้านแกเอง แกยังขโมยได้ต่อไปแกจะทำชั่วอะไรอีก 

แกน่าจะโดนตีให้ตาย ไอ้หัวขโมย" 

คืนนั้น ฉันกับแม่กอดน้องชายของฉันไว้ 

หลังของน้องมีแผลเต็มไปหมด 

แต่เขาไม่ได้ร้องไห้แม้แต่น้อย 

กลางดึกคืนนั้น ฉันนอนร้องไห้เสียงดัง และนานมาก 

น้องเอามือเล็กๆ ของเขามาปิดปากฉันไว้ แล้วพูดว่า 

" พี่ครับ ไม่ต้องร้องไห้นะมันผ่านไปแล้ว" 

ยังไงฉันก็อดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้ที่ไม่มีความกล้าจะบอกความจริงกับพ่อ 

หลายปีผ่านไป 

แต่เหมือนกับว่าเหตุการณ์มันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง 

ฉันไม่อาจลืมคำพูดของน้องชายตอนที่เขาปกป้องฉันได้เลย 

ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 8ปี ส่วนฉันอายุ 11ปี... 

เมื่อตอนที่น้องชายของฉันใกล้จบ ม.ต้น 

เขาได้รับการตอบรับจากโรงเรียน 

ม.ปลาย ว่าเขาสอบได้ ในขณะที่ฉันซึ่งใกล้จบ ม.ปลาย 

ก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยของจังหวัดเช่นกัน 

คืนนั้น พ่อได้นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหลังบ้านฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า 

" ลูกเราทั้งคู่เรียนดีเรียนดีมากนะ" 

แม่ซึ่งนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ พ่อ ได้พูดว่า 

"แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไรในเมื่อเราก็ไม่ค่อยมีเงิน" 

ทันใดนั้น น้องชายของฉันได้เดินเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดว่า 

" ผมไม่ต้องการเรียนต่อผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว" 

พ่อเหวี่ยงมือตบลงที่แก้มของน้องของฉันฉาดใหญ่"ทำไมถึงคิดโง่ๆ อย่างนี้ 

ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนนพ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียนจนจบให้ได้" 

คืนนั้นทั้งคืน พ่อได้เดินไปตามบ้านต่างๆทั่วทั้งหมู่บ้าน....เพื่อขอยืมเงิน 

ฉันค่อยๆ เอามือประคบแก้มบวมๆ 

ของน้องชายเบาๆ และคิดว่า 

" ต้องให้น้องได้เรียนต่อไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อาจหลุดพ้นชีวิตลำบากเช่นน
ี้ไปได้"แต่ในขณะเดียวกัน 

ฉันก็ไม่อาจล้มเลิกความคิดอยากจะเรียนต่อไปได้ 

ใครจะรู้ได้ .......วันต่อมาในตอนเช้ามืด 

น้องชายของฉันได้ออกจากบ้านไปพร้อมทั้งเสื้อผ้าติดตัวเพียงไม่กี่ชิ้นและ
ถั่วเพียงเล็กน้อยเพื่อประทังความหิว 

ก่อนไปเขาได้ทิ้งข้อความไว้ใต้หมอนของฉัน 

ขณะฉันกำลังหลับ" พี่ครับ การจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ ไม่ใช่ง่ายๆ นะ ....ผม
จะไปหางานทำ...แล้วจะส่งเงินมาให้พี่"ฉันนั่งอยู่บนเตียงอ่านข้อความ 
ของน้องชายด้วยน้ำตานองหน้า .......ฉันร้องไห้จนเสียงแหบแห้งไปตอนนั้น
น้องของฉันอายุ 17ปี ส่วนฉันอายุ 20ปี .....ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน 

รวมกับเงินที่น้องชายของฉันได้รับเป็นค่าจ้างมาจากการทำงานเป็น 

กรรมกรแบกหามที่ไซท์ก่อสร้างท่าเรือ .......ฉันจึงสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3 

วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องพัก 

เพื่อนร่วมห้องของฉันได้เข้ามาบอกว่า 

"มีชาวบ้านมาหาเธอ...อยู่ข้างนอกแน่ะ" 

ทำไมชาวบ้านถึงมาหาฉันล่ะ ??? 

ฉันเดินออกไปแล้วมองเห็นน้องชายของฉันยืนอยู่ 

ตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้าง 

...ฉันถามเขาว่า 

"ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายพี่ล่ะ"